Urodziłem się w XX wieku,

a do XXI - raczej nie pasuję,

wszystko burzy się w człowieku,

dziwna niechęć emanuje.



Mentalność ludzi zwariowała,

pieniądz i władza stały się celem,

chamstwo i buta niebywała,

są codziennym gorzkim chlebem.



Marzenia toną w rzeczywistości,

myśli i słowa pokory nie znają,

w każdej dziedzinie życia gości

nienawiść, którą wyrażają.



Jak zaakceptować tą rzeczywistość,

w której nie potrafię się odnaleźć,

nie widzę już nigdzie autorytetów,

więc jak funkcjonować dalej.



Współczesnej sztuki nie rozumie,

nowej mody też nie akceptuję,

uciekam w wyobraźni próżnię,

gdzie własny świat - odnajduję.



Tamte czasy zaakceptowałem,

dzisiaj, dziwakiem się nazwałem.