Coś pękło - coś się ulotniło,

zupełnie jak bańka mydlana,

tak często się przecież mówiło,

miłość - jest - niepokonana.

Uczucie - w wiatr się zamieniło,

jak piórko - uniosło się w powietrze,

słowa przysięgi - gdzieś zagubiło,

i puste - uczyniło serca wnętrze.



Chłodem powiało po całym ciele,

myśli - poczęły się mieszać,

chciałoby się powiedzieć wiele,

a nic nie można z siebie wykrzesać.

Zgubiono coś - niematerialnego,

co w życiu było ważnym skarbem,

uczucie miłości - gdzieś prysnęło,

ciężar na sercu - stał się garbem.



Może ten wiatr - będzie wspaniały,

przywieje miłość - tą zagubioną,

wtedy założę - pokuty sandały,

przywitam - tą miłość utraconą.