Minęło kilka miesięcy

a ja zapomnieć nie mogę

kochaną małą istotę

Froda i jego urodę.

Sznaucera pieprz i sól

i te jego oczy szare

wąsy i bródkę posrebrzoną

uszy wiecznie stojące.

Kiedy patrzył na mnie

wszystko rozumiałem

czego chciał, czego oczekiwał

kładąc mi łapkę na kolanie.

Spacery z nim były radością

zawsze chodził swoją ścieżką

nie zbaczał z niej nigdy

miałem więc stałą wycieczkę.

A kiedy wracał od fryzjera

przystojniakiem się stawał

figura zgrabna jak cholera

ale z miną pogniewaną.

Oj nie kochał strzyżenia

czuł się zagrożony

nie lubił obcinania paznokci

wąsów no i brody.

A kiedy oswoił się z wyglądem

dumnie poruszał się po domu

miał swoje ulubione miejsca

przeważnie na wersalce w pokoju.

Przeżył szczęśliwie 17 lat

zmieniając się z każdym rokiem

trudniejszym stawał się świat

był co raz słabszy z każdym krokiem.

Zaćma zasłoniła mu oczy

które zrobiły się niebieskie

żal było patrzeć na niego

jak poruszał się niepewnie.

Nadszedł dzień jego ostatni

żal i smutek w domu zapanował

odszedł do innej krainy

wierzę że tam - jest szczęśliwy.