Za domem krytym strzechą

nieopodal wiekowego płotu

rośnie brzoza osamotniona

smutna zapewne z tęsknoty.

Pamięta swą młodość

gliniane naczynia na płocie

szczekającego burka

tarzającego się w błocie.

Na wszystko patrzyła z góry

jak z komina dym się unosił

tworząc mgliste chmury

pomiędzy dniem a nocą.

Jej listki lekko drżące

na długich gałązkach

falowały na wietrze

odsłaniając słońce.

Cień jaki rzucała na podwórko

zegarem słonecznym się stał

wyznaczał południe

gdy burek przy budzie spał.

Kora brzozy śnieżno biała

jak szyja zgrabnej żyrafy

tak wiele uroku jej dała

że trwa po dzisiejsze czasy.