Nie da się zapomnieć

wiosny swego życia

jak dzbana z miodem

dającego dozę szczęścia.

Młodości którą obłoki 

otulały zakochane serce 

smakowała jak nektar

spijany w pasiece.

Pragnienia te powracają

jak bumerang rzucony w dal

pragnie się być młodym

lecz bezlitosny jest czas.

Dzisiaj przy kawie

wspomnienia wracają

nawet słodkie ciastka

rozkoszy już nie dają.

Wiosna w jesień się zmieniła

promienie słońca przybladły

za nie długo nastanie zima

będę o kolejny rok starszy.

Czas oszroni skronie

własny portret barwę zmieni

nie oczekuję już rozkoszy

pragnę zdrowia i nadziei.