Poetycka wena, raz jest, raz jej nie ma,

          pustka w głowie - nic wtedy w niej nie ma,

          nagle - oświecenie, natchnienie,

          pisania pragnienie.



          Bierze się kajecik, długopis do ręki,

          zaczyna się pisanie, ot tak - od ręki.

          Treść utworu sama układa się w głowie

          i wówczas nie wierzysz, samemu sobie.

  

          Powstaje fraszka, rozprawa, satyra,

          czasami wierszyk, którego wena, rónież nie omija.

          Wszystkie te formy literackie - mojego pisania,

          są przeznaczone dla Was - do przeczytania.



          Jeżeli choć jednemu czytelnikowi, to się podoba,

          da mi to satysfakcję i polotu doda,

          a jest o czym pisać - tematów przecież nie brakuje,

          tym bardziej, że głupotę - chętnie krytykuję.