Z okna panoramę widzę,

to Polska, moja ojczyzna,

zamykam oczy, bo się wstydzę,

do czego szczerze się przyznam.



Patriotyzm wówczas się odzywa,

wspomnienia z miniony lat,

rzeczywistość jak linia krzywa,

daje o sobie znać.



Perspektywa prostą dal ukazuje,

wszystko co duże małe się staje,

dążenie do celu drogę wskazuje,

podążać nią tylko nam pozostaje.



I tak idziemy, idziemy niby do celu,

po drodze prostej, ale wyboistej,

trwa to niestety już od lat wielu,

bez satysfakcji - osobistej.



Okno to widok, lecz drzwi zamknięte,

trudno każdemu z nas je otworzyć,

pozostają marzenia z sufitu wzięte,

aby godnie do emerytury dożyć.