Siedziała na skraju łóżka,

nogi nie sięgały podłogi,

schorowana staruszka,

człowiek - bardzo ubogi.



W ręce wpleciony różaniec,

niezgrabne palce go trzymały,

na twarzy delikatny rumieniec,

paciorki wolno się przesuwały.



Oczy na obrazek skierowane,

taki mały z ostatniej Kolędy,

szeptem słowa wymawiane,

były wersetem  modlitewnym.



Modlitwa była poranna,

dziękczynna za noc minioną, 

teraz prosiła o kolejny dzień,

rozmawiając z Madonną.



Pacierz stał się Jej bogactwem,

podtrzymywał Ją na duchu,

o co jeszcze się modliła,

nie wiem - siedziała bez ruchu !