Promień słońca zapukał na okno,

z samego ranka, jako pierwszy,

wyszeptał -  dzień dobry - poeto,

proszę, napisz dla mnie wierszyk.



Uśmiech zawitał na mojej twarzy,

promieniem - okazała się kobieta,

serce, które z przyjaźnią się kojarzy,

nakazało - prośba, to rzecz święta.



Spełniając prośbę tego promyczka,

w świat poezji się przenieśmy,

to świat bogaty w różne przeżycia,

i tylko w nim, szczęśliwi jesteśmy.



W tym świecie, piękno dominuje,

szczęście, staje się świętością,

rodzina - swą miłością emanuje,

i ona jest naszą powinnością.



Marianno - niech do okna waszego,

taki sam promień słońca zapuka,

niech do ciepła rodzinnego,

dołączy poezja - jako sztuka.