Nie wiem,  co się ze mną stało,

wiecznie mi czasu ciągle mało,

tylko obowiązki, praca, dom,

pośpiech i problemów ogrom.



Tak bardzo by się chciało,

wystawić na słoneczko ciało,

pochłaniać promienie słońca,

i tak leżeć, leżeć,  bez końca.



Tak bardzo by się chciało

miłości, której wiecznie mało,

ona jest przecież tym marzeniem,

posiłkiem dla serca, westchnieniem.



Chciało by się być wieczne wesołym,

bogatym a przede wszystkim zdrowym,

lecz los czasami na to nie pozwala,

ciągle człowieka zwala na kolana.