Niedziela, msza, siedzi w pierwszej ławce,

w kościele modlitwa, a on  jak na "kawce",

rozgląda się dookoła, czy go wszyscy widzą,

ci co go znają, ale też ci, co się nim brzydzą.



On nie przychodzi tutaj dla z prawdziwej wiary,

on chce się pokazać, w niedzielę, jaki on wspaniały,

jaki to dobry katolik w jego ciele gości,

a nie widzi swojej - ukrytej podłości.



Zaraz po kościele - bar ma na swej drodze,

nie umie sobie odmówić - kielicha na co dzień,

toteż, tam dopiero czuje się wspaniale,

jak w gardło wlewa - ordynarną charę.



Minie kilka godzin, do domu dociera,

jak jest nie dopity, bierze go cholera,

sypią się gromy i same wyzwiska,

i tego słuchają  jego, biedne dzieciska.



Żona się już wcale nawet nie odzywa,

bo wtedy ją bije, a potem przezywa.

Takich mamy w Polsce - sporo katolików

co mają dwie twarze - "aniołów i diablików".