Stare wielowiekowe ruiny zamczyska,

ciekawość moją - wielce pobudziły,

historia czasu - poczęła się wciskać

w myśli - które mnie - zauroczyły.

Zapewne kiedyś w swojej świetności,

był to Gród - co zachwyt - wywoływał,

dzisiaj - po wiekach w swej samotności,

tajemnicę czasu -  będzie ukrywał.



W ruinach - lochy porośnięte krzewami,

wilgoć i woda cieknąca po ścianach,

kilka drewnianych belek nad murami,

pokrytych pleśnią w cuchnących oparach.

Powyżej komnaty - poważnie zniszczone,

otwoty okienne - przez które wiatr hula,

gdzie-niegdzie ściany  cegłą wyłożone,

do nich Duch Zamku - pewnie się przytula.



Na wale ziemnym - wieża się ostała,

mocno przez czas - podniszczona,

cień na dzidziniec zamczyska rzucała,

choć sama - słońcem była oświetlona.

I ja,  na dziedzińcu stanąłem w jej cieniu,

by wzrokiem objąć jej całą dostojność,

czas - przebiegł mi w oka mgnieniu,

ukazując zamczyska - tajemniczą godność.