Miska zupy - na krzywym stole,

którą ktoś - nazwał rosołem,

buzie dzieci wychudnięte,

łyżki - w rączkach zaciśnięte.



Głód w oczach - ukryty,

stół - obrusem nienakryty,

spojrzenia dzieci nieufne,

czasy - smutne!



Drugiego dania też nie będzie,

gdyż biedę, widać tutaj wszędzie.

Bieda w tym domu zamieszkała,

ojciec, matka  - pracy nie miała.



Takich to czasów doczekano,

a tak wiele Polakom obiecywano,

dobrobyt - zamieniono na biedę,

wizję głodu - uznali za schedę.



I jak tu kochać - swoją ojczyznę,

w której serwuje się ludziom - goliznę ?