Poranek - popatrzyłem za okno a tam plucha,

deszcz po szybach leje - po parapecie stuka,

owładnęła mnie niechęć -  do takiego dnia,

najchętniej wypił bym kielicha - do samego dna.



Bo co w takim dniu - można z sobą zrobić,

jedynie siedzieć w domu - nigdzie nie wychodzić.

Pozostaje telewizja  a może komputer,

aby zabić w sobie - ten cholerny smutek.



W depresję popaść można, więc łapię za pióro,

zaczynam coś pisać - choć w głowie ponuro,

powstaje jakiś wierszyk - smutny sam w sobie,

który wyraża tęsknotę  - jaka chodzi po głowie.



Z nudów,  łapię  za album - fotograficzny,

przeglądam fotki - układam je w ciąg logiczny,

tam gdzie byłem, co robiłem, co zwiedziłem,

gdzie po świecie - ostatnio wojażyłem.



To właśnie zajęcie - mnie rozweseliło,

marzenia, refleksje - we mnie obudziło,

podjąłem decyzję - by tą pluchę za oknem,

zamienić na piękne  wczasy  - z powrotem.



Zadzwoniłem do Biura - Turystycznego,

załatwiłem rezerwację - do kraju ciepłego,

gdzie pluchy i deszczu - oglądał nie będę,

zapomnę więc pluchę i całą jej biedę.