Wpatrzony w horyzont

gdzie ziemia styka się z niebem

widoczna droga w perspektywie

staje się tajemniczym cieniem.

Nachodzą mnie olśniewające myśli

że ta droga prowadzi do szczęścia

przechodzę do przestrzeni

która być może nie ma końca.

Przenoszę więc myśli do tej przestrzeni 

która mnie w niczym nie ogranicza

zaczynam taniec aż pod niebiosa

tańcząc z chmurami - bluesa.

Dziękując stwórcy za te wrażenia

za cudowny obraz tego świata

za radość, miłość, uniesienia

za cudownie przeżyte lata.

Kłaniam się wszystkiemu dookoła

z radosnym uśmiechem na twarzy

każdy kłos dojrzałego zboża

z pachnącym chlebem się kojarzy.

Cóż więcej do szczęścia nam trzeba

jak nie wiary, miłości, rozkoszy, 

drogi, która z niebem się łączy 

i w inny świat przenosi.