Nagle wynurzają się myśli

splecione w sieć pajęczyny

choć niewidoczne okiem

stają się labiryntem siły.

Język choć milczący

rozgrzany do czerwoności

ściskam między zębami

by nie okazać złości.

Chaos w głowie się rodzi

krzyczeć by się chciało

czas jaki nadchodzi

woła mało, mało, mało.

Mało człowieczeństwa

zgody i  miłości

nie słychać echa

wielkiej radości.

Zamysły krzyczą

we wszystkie strony

jak sztormy i burze

szarpane ze zgrozy.

Pragnę odmienić te zamysły

sprowadzić je na dobrą drogę

rozerwać tej pajęczyny sieci

utopić w myślach trwogę.