Tu mieszkało moje dzieciństwo

w ogrodzie klombów i drzew

na boso biegałem po trawie

słuchając ptaków śpiew.

Beztroskie lata mijały

ogród i dom się starzał

klomby trawą zarastały

degradacji czas nastał.

Świerki dorodne wycięto

granice ogrodu zanikły

nie moja to własność

marzenia jednak prysły.

Dziś łezka w oku lśni

serce swój rytm zmienia

rzeczywistość się nie śni

płakać jedynie mi trzeba.

Przeminął pewien okres

który nigdy nie powróci

łezka w oku pozostanie

co człowieka smuci. 

Ogrodu dzisiaj nie ma

lecz pamięć o nim żywa

czas robi swoje

wszystko powoli przemija.