Jest nam Ciebie brak

Twoich nowych wierszy

Twojego ciepłego spojrzenia

głosu co wiersze pieścił.

Na szlaku Ciebie zabrakło

nie ma już Twojego śladu

została nam tęsknota

my o niej  gadu, gadu.

Wspomnienia jednak żyją

w nich serce rozżalone

przywołują Ciebie

są uduchowione.

Dzisiaj znicz na mogile

przy zimnym kamieniu

na którym Twoje Imię

odpoczywa w cieniu.

Tu czas się zatrzymał

na dacie Twojego odejścia

nowy wymiar otrzymał

do wieczności przejścia.

Wskrzeszeniem są wiersze

co w zmysłach mieszkają

dając nam wiele wzruszeń

lata jeszcze przetrwają.